چاپ آگهی چهلمین روز درگذشت پدر یا آقایان طرح 99851017

مادرم دیده به سویت نگران است هنوز

غم نادیدن تو بار گران است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو

نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

مادر جان یاد آن شبها که ما را شمع جان بودی

میان ناامیدی ها چراغ جاودان بودی

برایت زندگانی گرچه یکسر رنج و سختی بود

بنازم همتت مادر که تا بودی صبور و مهربان بودی

آنکس که مرا روح و روان بود مادرم بود

آنکس که مرا فخر زمان بود مادرم بود

افسوس که رفت از برم آن سایه رحمت

آنکس که برایم نگران بود مادرم بود

آبروی اهل دل از خاک پای مادر است

هرچه دارند این جماعت از دعای مادر است

آن بهشتی را که قرآن می کند توصیف آن

صاحب قرآن بگفتا زیر پای مادر است

چه سازم من که مادر در برم نیست

صفا و سایه او بر سرم نیست

مرا گر دولت عالم ببخشند

برابر با نگاه مادرم نیست

مادرم عشق جهان در پس چشمان تو بود

روزگار خوش ما از رخ خندان تو بود

مادرم بار سفر بستی و ما غافل از این

که کویر دلمان تشنه باران تو بود

رنج بسیار کشیدم که بمانی و نشد

باز بر شاخه ما نغمه بخوانی و نشد

اولین عطر گل باغ تو بودی مادر

همگی خواسته بودند که بمانی ونشد

فلک آخر رُبودی مادر فرزانه ما را

به خاموشی فکندی محفل و کاشانه ما را

ندادنم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن

گل ما چیدی و بر هم زدی گلخانه ما را

گل های بهشت سایه بانت مادر

یک دسته ستاره ارمغانت مادر

دیگر چه کسی چشم به راهم باشد

قربان نگاه مهربانت مادر

شعله ای خاموش گشت و خانه ای بی نور شد

گوهر ارزنده ای پنهان به خاک گور شد

مادری شایسته از این عالم ناپایدار

رخت خود بر بست و از چشم عزیزان دور شد

همی نالم که مادر در برم نیست

صفا و سایه او بر سرم نیست

مرا گر دولت عالم ببخشند

برابر با نگاه مادرم نیست

افسوس که آن همدم دیرینه ما رفت

آن مظهر پاکیزگی و مهر و وفا رفت

او رفت از این جمع و دل جمع شکسته

ای داد فلک، مونس جان و دل ما رفت

مادرم گرچه من دیگر نمی بینم گل روی تو را

خاطراتت را در این غمخانه مهمان می کنم

گوهر یکدانه ام ای نازنین مادر من

تا ابد یاد تو را در سینه پنهان می کنم

باورم نیست مادرم رفتی و خاموش شدی

ترک ما کردی و با خاک هم آغوش شدی

خانه را نوری اگر بود ز رخسار تو بود

ای چراغ دل ما از چه تو خاموش شدی

ز هجران تو پرپر می زند دل

ز دل تنگی به هر در می زند دل

چو بلبل در فراق رویت ای گل

به دیوار قفس سرمیزند دل

در گلستان ادب اموزگارم مادر است

بعد رب العالمین پروردگارم مادر است

من که شاگرد دبیرستان عشق مادرم

اولین معشوق من در روزگار مادر است

قلبم شده رنجور ز هجران تو مادر

فکرم شده این گونه پریشان تو مادر

هرروز کنم ارزوی روی تو افسوس

دستم شده کوتاه ز دامان تو مادر

عاقبت زین زندگانی پر کشیدم یا حسین

عشق تو، مهر علی در سینه دارم یا حسین

من در این وادی غر یبم، جان زهرا مادرت

هر شب جمعه گذر کن بر مزارم یا حسین

بشنو ای دوست که از مرگ حذر نیست

غیر تسلیم و رضا چاره دگر نیست

داغ یاران و عزیزان همه سخت است اما

ماتمی سخت تر از داغ پدر نیست

باورم نیست پدر رفتی و خاموش شدی

ترک ما کردی و با خاک هم آغوش شدی

خانه را نوری اگر بود ز رخسار تو بود

ای چراغ دل ما از چه تو خاموش شدی

گل های بهشت سایه بانت پدرم

یک دسته ستاره ارمغانت پدرم

دیگر چه کسی چشم به راهم باشد

قربان نگاه مهربانت پدرم

غم مرگ پدر کوچک غمی نیست

جگر می سوزد و سوز کمی نیست

پدر زیبا گل باغ وجود است

که بی او زندگی را خرمی نیست

گفتم که پدر رفتی و تدبیر نه این بود

گفتا چه توان کرد، تقدیر چنین بود

گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود

گفتا که مگو ،مصلحت حق همین بود

آنکس که برایم نگران بود، پدر بود

آنکس که مرا راحت جان بود، پدر بود

افسوس که رفت از برم آن سایه رحمت

آنکس که مرا روح و روان بود، پدر بود

قصه مرگ تو را ناگه شنیدن زود بود

در عزایت جامه را از تن دریدن زود بود

رفتی و کردی عز یزانت همه ماتم نشین

این زمان از آ شیان خود پریدن زود بود

ای سفر کرده به معراج به یادت هستیم

ای پدر ما همگی چشم به راهت هستیم

تو سفر کردی و آسوده شدی از دوران

همه ماتم زده هر لحظه به یادت هستیم

عشق جهان در پس چشمان تو بود

روزگار خوش ما از رخ خندان تو بود

پدرم بار سفر بستی و ما غافل از این

که کویر دلمان تشنه باران تو بود

آن گنج نهان در دل خانه پدرم بود

هم تاج سرم بود و همی بال و پرم بود

هرجا که ز من نام ونشانی طلبیدند

آوازه نامش سند معتبرم بود

پدرم کاش بودی تا دلم تنها نبود

تا اسیر غصه فردا نبود

کاش بودی تا فقط باورکنی

بی تو هرگز زندگی زیبا نبود

پدرم دیده به سویت نگران است هنوز

غم نادیدن تو بار گران است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو

نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

همیشه مونس و یارم پدر بود

به وقت رنج غمخوارم پدر بود

طر یق زندگی آموخت بر من

به هر سختی مددکارم پدر بود

رفتی و آتش زدی بر جسم و جانم ای پدر

گشته تاریک از فراقت آشیانم ای پدر

چون بیاد آرم که درد تو نشد درمان پذیر

آتش غم می زند شعله به جانم ای پدر

افسوس که آن همدم دیرینه ما رفت

آن مظهر پاکیزگی و مهر و وفا رفت

او رفت از این جمع و دل جمع شکسته

ای داد فلک، مونس جان و دل ما رفت